kierunek wektora
Encyklopedia PWN
fiz. skręcenie płaszczyzny polaryzacji światła spolaryzowanego liniowo, rozchodzącego się w izotropowym, przezroczystym ośrodku umieszczonym w silnym polu magnetycznym równoległym do kierunku wiązki światła;
potencjał
fiz., mat. wielkość pomocnicza służąca do opisu pola wektorowego lub tensorowego (pole fizyczne).
[łac.],
podstawowa wektorowa wielkość fiz. charakteryzująca ruch;
siła aerodynamiczna, reakcja aerodynamiczna,
fiz. siła wywierana na ciało (np. skrzydło samolotu, pocisk) przez gaz podczas ruchu względnego ciała i gazu.
odpowiednio ukształtowany obszar pola magnet. (s.e. magnetyczna) lub pola elektr. (s.e. elektrostatyczna) skupiający przechodzącą przezeń wiązkę obdarzonych ładunkiem cząstek (elektronów, jonów); działa w podobny sposób jak soczewka szklana, skupiająca wiązkę promieni świetlnych.
mat. dla rozmaitości różniczkowej M — wiązka wektorowa π: TM → M, gdzie włóknem jest przestrzeń styczna TpM do rozmaitości M w punkcie p ∈ M, tj. przestrzeń wektorowa składająca się ze stycznych do rozmaitości w zadanym punkcie.